~ ΤΙΓΡΗ - Ο Σιωπηλός Κυνηγός της Νύχτας ~

Η τίγρη είναι ένα από τα μεγαλύτερα αιλουροειδή, επιβλητική, άγρια, πανέμορφη.
Σήμερα ο μεγαλύτερος πληθυσμός τους βρίσκεται στα περίχωρα της Ινδίας, ωστόσο το μακρινό της ταξίδι δεν ξεκίνησε από εκεί.
Η τίγρη κατάγεται από τη Βόρεια Σιβηρία, όπου σύμφωνα με τους παλαιοζωολόγους εμφανίστηκε στις αρχές του Πλειστοκαίνου, όταν το κλίμα ήταν ακόμα ήπιο και τα δάση πυκνοκατοικημένα από τεράστια ποικιλία οπληφόρων.

Οι κλιματικές αλλαγές της παγετωνικής περιόδου ήταν αυτές που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα διαβίωσή τους και στις διάφορες περιοχές του πλανήτη που τις συναντάμε σήμερα.
Ταυτοχρόνως, η τίγρη εξαπλώθηκε στα νότια όταν κάποιες από αυτές πέρασαν στα Ιμαλάϊα ως τις στέπες και τις ερήμους της Κεντρικής Ασίας.
Η μία ομάδα που κατευθύνθηκε δυτικά έφτασε, τελικά, έως τα ανατολικά κράσπεδα του Καυκάσου κι από κει στην Περσία και το Αφγανιστάν, ενώ η άλλη ομάδα, στα νότια της Μαντζουρίας, ως την Κορέα, την Κίνα και την Ινδοκίνα.

Τούτη, λοιπόν, η δεύτερη διαδρομή της ήταν που την οδήγησε στην Ινδία, όπου βρήκε το κατάλληλο για εκείνη περιβάλλον.
Όλες αυτές οι μεταναστεύσεις - διαδρομές που ακολούθησε, είναι η αιτία για τις αλλαγές που υπήρξαν στην διαμόρφωση των χρωμάτων, σχεδίων και διαστάσεων που απέκτησε.

Τα είδη της τίγρης χωρίζονται σε ορισμένα υποείδη, τα οποία ξεκινούν από τα πολύ μεγάλα σε μέγεθος και πλούσια σε τρίχωμα είδη της Σιβηρίας, καταλήγοντας στα μικρά και σκουρόχρωμα του Μπαλί, της Περσίας, Μογγολίας, Ινδίας, Κίνας, Σουμάτρας και Ιάβας.
Το χρώμα τους, σε γενικές γραμμές, περιέχει μια γκάμα αποχρώσεων που περιέχει το ωχρό κρεμ στις σιβηριανές τίγρεις, το κόκκινο - κιτρινωπό σε αυτές που ζουν στα νησιά, αλλά όλες με σκούρες ασύμμετρες ραβδώσεις, εκτός από τις λευκές της Ινδίας, οι οποίες έχουν λευκό - κρεμ τρίχωμα, μαύρες ραβδώσεις και σπάνια μπλε μάτια !

Ως προς το μέγεθός τους, τα αρσενικά (που κατά κανόνα είναι πάντα μεγαλύτερα από τα θηλυκά), έχουν ύψος 0,90 μ. περίπου, μήκος που φτάνει τα 3 μέτρα και βάρος που κυμαίνεται από 225 έως 275 κιλά.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα μικρά τιγράκια, τα οποία όταν γεννιούνται είναι τυφλά και ανοίγουν τα ματάκια τους μετά από 14 μέρες, ενώ θηλάζουν επί 45 μέρες. Η διάρκεια κυοφορίας των θηλυκών είναι από 105 ως 112 μέρες, ενώ γεννούν από 2 ως 4 μικρά, σπανίως δε μπορεί να φτάσουν τα 6, όμως συνήθως μόνο τα δύο από αυτά επιζούν, τελικά.

Οι θηλυκές τίγρεις αποτελούν υπόδειγμα στοργικής και προστατευτικής μητέρας, αφού μόλις γεννήσουν τα μικρά τους, τα έχουν διαρκώς υπό την προστασία και την επίβλεψή τους. Φροντίζουν δε, να τα μάθουν από πολύ νωρίς να κυνηγούν μόνα τους.
Όταν γεννιούνται τα τιγράκια είναι αρκετά μικροσκοπικά σε μέγεθος, ωστόσο μόλις φτάσουν τους 6 μήνες αποκτούν το μέγεθος ενός σκύλου και στον ένα χρόνο ζωής τους έχουν ήδη το μέγεθος μιας ενήλικης λεοπάρδαλης!
Είναι χαρακτηριστικό πως όταν κριθεί σκόπιμο, ο πατέρας θα τα απομακρύνει από την οικογενειακή εστία ώστε να μάθουν να επιβιώνουν μόνα τους.

Οι τίγρεις είναι αρκετά επιλεκτικές σχετικά με την τροφή τους κι αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός, ότι ακόμα και σε εποχές που τα θηράματα είναι σπάνια, εκείνες θα πασχίσουν να βρουν τροφή που να πλησιάζει περισσότερο στις προτιμήσεις τους.
Τρέφονται συνήθως με θηλυκές αντιλόπες (μαζί με τα μικρά τους), ελαφίδες, αγριόχοιρους, βατράχια, διάφορα τρωκτικά, σαύρες, ψάρια και όταν χρειαστεί θα δοκιμάσουν την ανθρώπινη σάρκα.
Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν και κάποια ζώα που οι τίγρεις αποφεύγουν συστηματικά, καθώς γνωρίζουν πως δεν θα ήταν φρόνιμο να τα βάλουν μαζί τους κι ένα από αυτά είναι οι ελέφαντες, όπως και οι καμηλοπαρδάλεις.

Μια τίγρη ακολουθεί ένα συγκεκριμένο "πλάνο" όταν πρόκειται να βγει για κυνήγι, το οποίο γίνεται πάντα μέσα στο πυκνό σκοτάδι της νύχτας.
Χρησιμοποιεί πάντα την ακοή της για να ξεχωρίσει το υποψήφιο θύμα της. Κρύβεται καλά και σέρνεται αθόρυβα για να το πλησιάσει. Όταν πλέον το έχει πλησιάσει αρκετά, τότε ορμά καταπάνω του με απίστευτη ταχύτητα και δύναμη. Το κρατά με τα πόδια, δαγκώνοντάς το ταυτόχρονα στον λαιμό ή τον αυχένα όπου επέρχεται ακαριαίος θάνατος.

Οι θηλυκές τίγρεις φημίζονται για την ιδιαίτερα έντονη σεξουαλική συμπεριφορά τους, καθώς όταν πρόκειται να ζευγαρώσουν μεταμορφώνονται από άγριες και απρόσιτες, σε εξαιρετικά προσιτές και χαδιάρες, υποταγμένες πλήρως στο σύντροφό τους.
Όταν καταλαμβάνονται από οργασμό προσπαθούν να ξεχωρίσουν με την όσφρηση τα ίχνη των ούρων που αφήνει ο αρσενικός κάτοχος της περιοχής (τα αρσενικά συνηθίζουν να "μαρκάρουν" τα δέντρα με τα ούρα τους σαν ένδειξη υπεροχής και ερωτισμού). Το ζευγάρωμα του θηλυκού με το αρσενικό είναι πάντα πολύ θορυβώδες, ενώ μένουν μαζί από μερικές εβδομάδες μέχρι μερικούς μήνες.

Παρά τη μοναχικότητα που χαρακτηρίζει αυτά τα πανέμορφα ζώα, οι τίγρεις δεν είναι αντικοινωνικές.
Σίγουρα επιλέγουν κυνηγούν ατομικά και όχι όλες μαζί, να απομονώνονται σε σκιερά κι απόμερα μέρη, ανάμεσα στα χόρτα και τα φυλλώματα, κάτι που τους επιτρέπει να μην γίνονται αντιληπτές από τα υποψήφια θύματά τους κι έτσι να πετυχαίνουν καλύτερα το στόχο τους.
Ωστόσο, η συμπεριφορά τους δε συνάδει πάντα με την αγριότητα της φύσης τους, τη στιγμή που δείχνουν μια επιφυλακτικότητα, ακόμη και δειλία, όταν κρύβονται στα πιο πυκνά δάση, επιλέγοντας να επιτεθούν πισώπλατα στην λεία τους, χωρίς να ρισκάρουν μια απευθείας οπτική επαφή.

Κι όλα αυτά, πάντα στη διάρκεια δύσης του ήλιου, σιωπηλή και μόνη να κυνηγά μέσα στο πυκνό σκοτάδι.
Όταν σκοτώσει το θήραμα, το μεταφέρει πρώτα σε ένα καλά προστατευμένο μέρος, όπου εκεί αρχίζει να το τρώει, ξεκινώντας από το οπίσθιο μέρος του σκοτωμένου ζώου.
Παρ' όλα αυτά, το γεύμα της δεν ολοκληρώνεται πάντα σε ένα μόνο βράδυ, αφήνοντάς το μισοτελειωμένο για να επιστρέψει το επόμενο βράδυ και να το αποτελειώσει.
Στη συνέχεια κι αφού είναι χορτασμένη, θα πάει να κουρνιάσει σε ένα μέρος που δεν θα είναι ορατή από κανέναν, με τη μόνη προϋπόθεση να υπάρχει εκεί κοντά κάποια πηγή με νερό, ώστε να μπορεί να ξεδιψάσει ή να κάνει ένα μπάνιο. Εξάλλου, ένα ακόμα χαρακτηριστικό της γνώρισμα είναι οι άριστες ικανότητες που έχει η τίγρη στο κολύμπι!

Η προφύλαξη στις κινήσεις, οι μοναχικές συνήθειες και η σιωπηλή της φύση, επιτρέπουν στην τίγρη να ζει και σε πυκνοκατοικημένες ζώνες, με τον όρο ότι δεν θα καταστραφούν τα δάση που αποτελούν το μόνιμο καταφύγιο για εκείνη.

Ο Δρ. Σάλερ που μελέτησε πολύ τις κινήσεις των τίγρεων σε έναν εθνικό ινδικό δρυμό, διαπίστωσε ότι κινούνται αρκετά και κατά τη διάρκεια της ημέρας και μάλιστα πολύ περισσότερο από όσο πιστεύεται. Πρόσεξε, επίσης, καταρρίπτοντας έτσι έναν ακόμη "μύθο", πως δυο διαφορετικές οικογένειες με τα μικρά τους μοιράζονταν το ίδιο φαγητό δίχως να τσακώνονται ή να δείχνουν τάσεις επιθετικότητας. Είναι δε αξιοσημείωτο, ότι μία από αυτές τις φορές πήρε μέρος στο γεύμα και το κυρίαρχο αρσενικό, το οποίο όμως περίμενε πρώτα να τελειώσουν τα θηλυκά και τα μικρά τους, για να πλησιάσει κι αυτός μετά και να αποτελειώσει ό,τι είχε απομείνει από το φαγητό!

Τελικά, ό,τι και να πούμε γι' αυτά τα πανέμορφα πλην δυσπρόσιτα ζώα θα είναι πολύ λίγο.
Το πιο σημαντικό που οφείλουμε να γνωρίζουμε, είναι ότι το παράνομο κυνήγι τους συνεχίζει να υφίσταται, όμως το ίδιο και οι έντονες προσπάθειες για τη διάσωση τους από τους ειδικούς και τα φιλοζωϊκά σωματεία, σε παγκόσμιο επίπεδο. Κι όσο υπάρχει αυτό το έντονο ενδιαφέρον απ' αυτούς τους ανθρώπους, τόσο θα μπορούμε να λέμε ότι τίποτα δεν τέλειωσε, ακόμη.

ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΤΗΣ ΚΑΜΑΡΓΚ

Στη νότια Γαλλία, μεταξύ του ποταμού Ροδανού και της αρχαίας πόλης Αιγκ - Μορτ, βρίσκεται η άγρια, τραχιά γη της Καμάργκ. Σ' ένα έδαφος με αντίξοες κλιματικές συνθήκες, έναν ιδιαίτερα θερμό ήλιο, όπου τον χειμώνα η περιοχή σκεπάζεται μ' ένα παχύ στρώμα αλμυρού νερού, οι κάτοικοι αισθάνονται ευτυχείς και καμαρώνουν για τα ελώδη εδάφη του ποταμού Ροδανού, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
Χαρακτηρίζουν δε, το συγκεκριμένο μέρος ως "το πιο αριστοκρατικό έδαφος που κατάκτησε ποτέ ο άνθρωπος", νιώθοντας υπερήφανοι που κατόρθωσαν να το δαμάσουν και να ζήσουν σ' αυτό ελεύθεροι, με αναλλοίωτες τις συνήθειες, τα έθιμα και τις παραδόσεις τους.

Όμως, ένα τόσο πανάρχαιο μέρος, με μεγάλη ιστορία, παρά το φυσικό πλούτο και την ομορφιά που αναδύεται από κάθε πλευρά του, δεν θα μπορέσει να μην αλλοτριωθεί από την "επίδραση" του πολιτισμού, αφού δίχως την εξασφάλιση οικονομικών πόρων δε μπορεί να προχωρήσει την ανάπτυξή του. Έτσι, λοιπόν, επενδύει κατά μεγάλο μέρος στα οφέλη του τουρισμού αφού στην Καμάργκ ζουν εδώ και αιώνες, τα ξακουστά και πανέμορφα άσπρα άλογα, τα οποία οι τουρίστες που την επισκέπτονται αποκαλούν "τα άλογα της θάλασσας"!

Τα άλογα αυτά, εκ πρώτης όψης δεν διαφέρουν πολύ από τα υπόλοιπα άλογα. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες μικρές λεπτομέρειες στην εξωτερική τους εμφάνιση, που κάνουν τη διαφορά.
Βαρύ τετράγωνο κεφάλι, κοντός λαιμός, ίσιοι κι αδύνατοι ώμοι, χαίτη και ουρά μακριές και πυκνές, πλατιά και μυώδη καπούλια, αλλά και ένας πολύ γερός σκελετός με δυνατά πόδια, τέλεια προσαρμοσμένα σε εκείνα τα εδάφη, ώστε να μην χρειάζονται πετάλωμα, κάνουν αυτά τα άλογα ξεχωριστά και άξια θαυμασμού.

Τρέφονται με ελάχιστα που βρίσκουν στα ελώδη εδάφη, αλλά ακόμα κι έτσι έχουν συνηθίσει να επιβιώνουν μόνα τους, δίχως την ανθρώπινη βοήθεια.
Συνεπώς, τη διατροφή τους αποτελούν τα καλάμια, οι αλμυροί βλαστοί και πόες, που μοιράζονται δίκαια με τους επίσης ξεχωριστούς ταύρους που ζουν στην Καμάργκ.

Κι ενώ το ύψος αυτών των σπάνιων αλόγων δεν ξεπερνά το 1.50 μ., εντούτοις, εκείνο που τα κάνει να ξεχωρίζουν τόσο πολύ είναι το άσπρο χρώμα τους, το οποίο, όπως έχουν πει οι ποιητές, "θυμίζει το χρώμα του αφρού της θάλασσας".

Όσον αφορά στην προέλευση αυτών των πανέμορφων αλόγων, μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν ασφαλείς πληροφορίες, παρά το γεγονός ότι η ύπαρξή τους μετρά πολλούς αιώνες πριν. Παρ' όλα αυτά, έχουν αναγνωριστεί επίσημα από Εθνική Ιππολογική Υπηρεσία σαν μια ιδιαίτερη φυλή, ενώ λέγεται πως ενδέχεται να κατάγονται από τα μογγολικά άλογα, με τα οποία Γότθοι και Οστρογότθοι εισέβαλαν στην Ευρώπη, είτε ότι πρόκειται για μια ιθαγενή φυλή, που έχει στενή συγγένεια με το άλογο της Σολούτρ.

Σαν επίλογο, να πούμε ότι η Καμάργκ, μαζί με την πρωτεύουσά της Σαιντ-Μαρί ντε λα Μερ, παρά τη σκληρή και άγρια όψη της, ταυτόχρονα μεγαλόπρεπη και επιβλητική, μένει χαραγμένη για πάντα στη μνήμη όσων την επισκέπτονται για τη ζεστή φιλοξενία των ντόπιων, τα γεμάτα χρώμα φολκλόρ φεστιβάλ που διοργανώνονται τακτικά και όπου οι "γκάρντιαν" (εκτροφείς των μαύρων ταύρων για τις ταυρομαχίες), εκτελούν επιδέξια αξιοθαύμαστες ασκήσεις πάνω στα κατάλευκα "θαλάσσια άλογα".

ΕΛΑΦΙ : ΦΥΣΙΚΗ ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ

Τι να πει κανείς γι' αυτό το υπέροχο, πανέμορφο πλάσμα. Η εξωτερική εμφάνιση του ελαφιού θα μπορούσε άνετα να το χαρακτηρίσει σαν έναν χορευτή της φύσης!
Αιθέρια κίνηση, φυσική χάρη και μια "αθόρυβη" ομορφιά, αιχμαλωτίζουν το βλέμμα όταν το κοιτάς να τρέχει ή να στέκεται ακίνητο.
Πέραν των ευγενών αυτών γνωρισμάτων, το ελάφι διαθέτει και ορισμένα ακόμη χαρακτηριστικά που μπορεί να εντυπωσιάσουν, αλλά και να εκπλήξουν ευχάριστα. Ένα από αυτά είναι η αξιοπρόσεκτη δύναμη που διαθέτουν, την οποία ελάχιστοι γνωρίζουν.

Σαν θηλαστικό, το ελάφι ζει και αναπτύσσεται σε κοπάδια. Σαν μητέρες, οι ελαφίνες είναι γνωστές για τη στοργικότητα και την προστασία, που παρέχουν με αυτοθυσία στα μικρά τους, ενώ και ο πατέρας τις περισσότερες φορές δε μένει αμέτοχος στην ανάπτυξή τους.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζουν τα μικρά ελαφάκια, είναι όταν απομακρύνονται καμιά φορά από το κοπάδι, ξεφεύγοντας και, τότε εμφανίζονται τα μεγάλα σαρκοφάγα αρπακτικά, που τα κυνηγούν και πολλές φορές αρπάζουν κάποια απ' αυτά.

Ένα από τα κυριότερα γνωρίσματα των ελαφιών είναι το πολύ ισχυρό κι αλάνθαστο ένστικτο τους.
Αυτό το ένστικτο, που στα ελάφια είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένο, λειτουργεί προστατευτικά, επιτρέποντάς τους να αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο, ακόμα κι όταν βρίσκεται μακρυά και να τρέπονται έτσι σε φυγή, με ένα θαυμάσιο τρέξιμο υψηλής ταχύτητας και αξιοθαύμαστων ελιγμών. Παρ' όλα αυτά, το ξέφρενο κυνηγητό τους δεν είναι πάντα αναίμακτο και χωρίς απώλειες. Τα σαρκοφάγα ζώα που συνήθως τα στοχοποιούν και τα κυνηγούν, κατορθώνουν να εντοπίζουν τα πιο αδύναμα, άρρωστα ή μικρά σε ηλικία, τα απομονώνουν και τελικά, τα σκοτώνουν μ' ένα μοιραίο δάγκωμα στο λαιμό, ακινητοποιώντας τα.

Ένα, επίσης, κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα που συναντάμε στα περισσότερα είδη π.χ. γκνου, γαζέλες, αντιλόπες κ.τ.λ., είναι τα υπέροχα, δυνατά κέρατα στην κορυφή του κεφαλιού τους.
Τα κέρατα αυτά χρησιμεύουν στα ελάφια με τρόπο πολύπλευρο, όπως επί παραδείγματι σαν διαφοροποίηση των αρσενικών από τα θηλυκά, αφού τα βλέπουμε μόνο στα αρσενικά και όχι στα θηλυκά.

Μια άλλη χρησιμότητα αυτών των κεράτων έγκειται στην περίοδο αναπαραγωγής, όταν το αρσενικό ανάλογα με το πόσο εντυπωσιακά κέρατα διαθέτει, προσκαλεί και προκαλεί το άλλο αρσενικό, που στην προκειμένη περίπτωση θεωρείται αντίπαλος, όταν διεκδικείται κάποιο θηλυκό. Τότε, οι δυο τους επιδίδονται σε μια σκληρή αναμέτρηση επικράτησης του ισχυρότερου, με όχι πάντα ευχάριστα αποτελέσματα, αφού πολλές φορές καταλήγει στην θανάτωση του ενός από τους δύο αντιπάλους.
Επίσης, τα κέρατα αυτά χρησιμεύουν και σαν κεραίες, αφού τους επιτρέπουν να λαμβάνουν "σήματα" προειδοποιήσεων, όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά.

Εν κατακλείδι, το ελάφι παρά την εύθραυστη και αιθέρια εμφάνισή του, είναι ένα πολύ δυνατό και αποφασιστικό ζώο, το οποίο αναπαράγεται με ταχείς ρυθμούς, κοσμεί το ζωϊκό βασίλειο με την ξεχωριστή ομορφιά του, αλλά και διαθέτει σπάνια χαρίσματα, τα οποία θα γίνουν αντιληπτά μόνο σ' εκείνον που θα έχει τη σπάνια χαρά να το γνωρίσει από κοντά, ζώντας μαζί του.

ΛΑΓΟΠΟΔΕΣ - ΟΜΟΡΦΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ

Εικόνα : http://en.wikipedia.org/wiki/File:Rock_Ptarmigan_(Lagopus_Muta).jpg

Οι Λαγόποδες (Lagopus) είναι ένα είδος πτηνών, όχι πολύ γνωστό, που ξεχωρίζει για την όμορφη παρουσία του και, ζει (κυρίως) στις αρκτικές περιοχές, βόρεια της τούντρας.

Στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μικρές αγριόρνιθες, που χωρίζονται σε τρία ή τέσσερα είδη, με πιο συνηθισμένη την κόκκινη η οποία είναι και η μοναδική που το χρώμα της παραμένει ίδιο κατά τη χειμερινή περίοδο.

Ο κόκκινος λαγόποδας ή αγριόρνιθα, ζει στις απέραντες πεδιάδες της Σκωτίας, της Αγγλίας και της Ιρλανδίας, όπου το κλίμα είναι εύκρατο, χωρίς πολλά χιόνια. Γι' αυτό το λόγο, πολλοί επιστήμονες θεωρούν ότι οι κόκκινες αγριόρνιθες είναι οι "λαγόποδες της ιτιάς", κάτι που τις καθιστά δημοφιλείς στους κυνηγούς σε όλη την Ευρώπη.

Το πιο μεγαλόσωμο είδος λαγόποδα είναι ο τετράων, το μήκος του οποίου φτάνει τα 45 εκατοστά και το βάρος του το μισό κιλό. Οι κόκκινοι λαγόποδες, το χειμώνα είναι κατάλευκοι, αν εξαιρέσουμε την μαύρη ουρά, τα μάτια και το ράμφος, αλλάζοντας φτέρωμα όπως τα πιο πολλά είδη της συνομοταξίας τους. Στη συνέχεια, με το λιώσιμο του χιονιού, αρχίζει σταδιακά να αντικαθίσταται το λευκό φτέρωμα με το καφετί. Το καλοκαίρι οι αρσενικοί γίνονται τελείως κόκκινοι, θυμίζοντας πολύ την κόκκινη αγριόρνιθα, ενώ οι θηλυκές παίρνουν ένα καφέ και άσπρο χρώμα. 

Σε κάθε περίπτωση, με τα πρώτα χιόνια όλα τα είδη γίνονται κατάλευκα.

Φτερά υπάρχουν ακόμα και στα νυχοπόδαρα του λαγόποδα, τα οποία τον χειμώνα πυκνώνουν αισθητά βοηθώντας τον στο περπάτημα του χιονιού. 

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η περίοδος αναπαραγωγής τους, όπου τα αρσενικά προκειμένου να εντυπωσιάσουν τα θηλυκά και να τα προσελκύσουν, αρχίζουν να τσακώνονται μεταξύ τους και στη συνέχεια να περπατούν κορδωμένα, περνώντας μπροστά από τα θηλυκά, που ετοιμάζουν τη φωλιά τους κατάχαμα, στο έδαφος, δημιουργώντας μια μικρή εσοχή στο χώμα που την καλύπτουν με πρασινάδα.

Πόδι Λαγόποδα. Εικόνα : http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Lagopus_lagopus_foot.jpg

Τα θηλυκά επιλέγουν για να κλωσήσουν τις ορεινές περιοχές ή την τούντρα, αλλά όταν πρόκειται για κάποιο νησί, τότε επιλέγουν τις παραλιακές περιοχές. Τα μικρά που θα γεννηθούν έχουν κίτρινο, μαύρο και καφετί πούπουλο και μετά από μια ώρα, που θα βγουν από το αβγό, είναι ικανά να τρέξουν, ενώ για να μπορούν να πετάξουν, αρκεί η πάροδος δύο εβδομάδων, μόνο!

Πολύ συχνά, οι λαγοπόδες αποτελούν τροφή στους Εσκιμώους και τους Ινδιάνους, όμως δεν παύουν να αποτελούν ένα από τα πιο όμορφα είδη πτηνών, τα οποία εντυπωσιάζουν τόσο με την εμφάνιση, όσο και με τις ικανότητές τους.

ΣΕΡΒΑΛ - Ο ΚΥΝΗΓΟΣ ΤΩΝ ΒΟΥΝΩΝ

Στο βασίλειο των ζώων κάθε είδος έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία και θέση. Έτσι και το Σερβάλ, ένα αιλουροειδές το οποίο θυμίζει αρκετά τον κοντινό συγγενή του, το τσιτάχ, λόγω διάπλασης σώματος και χαρακτηριστικών του προσώπου.
Ωστόσο, το σερβάλ ξεχωρίζει σε πολλά σημεία από πολλά άλλα του είδους του. Ζει ψηλά, στα ορεινά δάση και ο μακρόστενος κορμός του σε συνδυασμό με τα μακριά του πόδια, του επιτρέπει να έχει μια αξιοζήλευτη ευλυγισία, που το κάνουν ευκίνητο, άριστο κολυμβητή, εκπληκτικό δρομέα με μεγάλα άλματα, αλλά και ικανότατο κυνηγό.

Με μήκος σώματος 1, 20 μέτρα και βάρος που δεν ξεπερνά τα 15 - 20 κιλά, τρέφεται αποκλειστικά με μικρά θηλαστικά, πτηνά, σαύρες, ψάρια κι έντομα. Ωστόσο, εκείνο που το κάνει να ξεχωρίζει, τουλάχιστον εμφανισιακά από τα υπόλοιπα αιλουροειδή, είναι τα ασυνήθιστα μεγάλα, όρθια αυτιά του, τα οποία το βοηθούν σημαντικά στην αναζήτηση τροφής τη νύχτα.
Ένα ακόμη κοινό χαρακτηριστικό με τα τσιτάχ, είναι τα μάτια του σερβάλ, τα οποία είναι γκρίζα, με μία μαύρη έντονη γραμμή, που ξεκινά από το εσωτερικό τους και καταλήγει στο ύψος των ρουθουνιών.
Το χρώμα του τριχώματος είναι, συνήθως, πυρόξανθο ή κίτρινο ανοιχτό (με λευκή κοιλιά) και σκόρπια μαύρα στίγματα. Παρ' όλα αυτά, στις βορειότερες περιοχές είναι δυνατόν το χρώμα να αλλάζει σε πιο σκούρες έως μαύρες αποχρώσεις.

Επιδέξιος κυνηγός καθώς είναι, το σερβάλ εφαρμόζει τις γνωστές μεθόδους που χρησιμοποιούν τα αιλουροειδή, δηλαδή την παρακολούθηση και την ενέδρα και, βέβαια, πάντα νύχτα.

Το σερβάλ μπορεί να μην είναι ένα από τα πιο γνωστά αιλουροειδή στον κόσμο, σίγουρα, όμως, πρόκειται για ένα ζώο αξιοθαύμαστο, που θαρρεί κανείς πως όταν το κοιτάζει να τρέχει, ανεβαίνοντας τα όρη, γίνεται ένα με αυτά.

Η ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΙΣ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

Είναι γεγονός, ότι η μουσική εξευγενίζει και μεταμορφώνει τον άνθρωπο, οποιασδήποτε ηλικίας, εθνικότητας και μορφωτικού επιπέδου.
Τι γίνεται, όμως, με τα ζώα;
Μια ομάδα επιστημόνων της Σχολής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Queens στο Μπέλφαστ της Ιρλανδίας, διεξήγαγε έρευνα προκειμένου να διαπιστώσει εάν και κατά πόσο τα ζώα, αντιλαμβάνονται και ανταποκρίνονται στο μουσικό ερέθισμα, δίνοντας ιδιαίτερη βάση στους σκύλους.
Κι ενώ, κατά το παρελθόν πραγματοποιήθηκαν πλήθος ανάλογων ερευνών, οι οποίες απέδειξαν ότι τα ζώα ανταποκρίνονται πλήρως στα μουσικά ακούσματα, εντούτοις, δεν υπήρχαν ασφαλή συμπεράσματα για τα σκυλιά.

Εικόνα by ~wackycracka

http://browse.deviantart.com/?qh=&section=&global=1&q=dog+music#/dwxk3a

Επίσης, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα αποτελέσματα ερευνών, σχετικά με το είδος μουσικής που προτιμούν. Έτσι, λοιπόν, φαίνεται πως τα ζώα αντιδρούν πολύ θετικά στο άκουσμα της κλασσικής μουσικής και μάλιστα, δείχνοντας μια ξεχωριστή προτίμηση σε συγκεκριμένους συνθέτες, όπως π.χ. τον Μπαχ, Βιβάλντι και τον Μότσαρτ.
Στα ίδια συμπεράσματα, κατέληξε και η παραπάνω έρευνα του Πανεπιστημίου του Μπέλφαστ, σε μελέτη που έγινε σε πενήντα σκύλους, οι οποίοι για αρκετές μέρες άκουγαν διάφορα είδη μουσικής, από χέβι μέταλ, μέχρι Μπρίτνεϊ Σπίαρς και από Ρόμπι Γουίλλιαμς μέχρι Μπομπ Μάρλεϊ και Βιβάλντι.

Εικόνα by *sinsenor

http://browse.deviantart.com/?qh=&section=&global=1&q=dog+music#/d3118px

Τα αποτελέσματα έδειξαν, ότι οι σκύλοι τάσσονται σαφώς υπέρ της κλασσικής μουσικής, καθώς υπό τους ήχους της επέδειξαν μια αξιοζήλευτη συμπεριφορά : ευεξία, ελάχιστο έως καθόλου γάβγισμα, χαλάρωση και ανάπαυση.
Εν αντιθέσει, με τη χέβι μέταλ μουσική, όπου οι σκύλοι ήταν εμφανώς ανήσυχοι, θορυβώδεις και με έντονη υπερκινητικότητα!
Τέλος, αντίστοιχες έρευνες έχουν αποδείξει ότι οι αγελάδες παράγουν περισσότερο και καλύτερης ποιότητας γάλα, όταν ακούν απαλή μουσική, ενώ οι κότες που ακούνε τη μουσική από ένα ραδιόφωνο, παράγουν περισσότερα αβγά.

Στην ίδια τη ζούγκλα της Αφρικής, στις απέραντες σαβάνες, ένα κοπάδι λιονταριών παρουσίασε μια ξαφνική ηρεμία και έλλειψη επιθετικότητας, στο άκουσμα και μόνο της κλασσικής μουσικής.
Εδώ αυτομάτως, δημιουργείται το εξής ερώτημα : μπορεί, λοιπόν, να εξημερωθεί ένα άγριο ζώο μόνο με τη συνδρομή της μουσικής; Υπό τις κατάλληλες προϋποθέσεις, μπορεί. Αλλά το άγριο ένστικτο που "κοιμάται", δεν αποκλείει κανείς, ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να "ξυπνήσει"...