ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΤΗΣ ΚΑΜΑΡΓΚ

Στη νότια Γαλλία, μεταξύ του ποταμού Ροδανού και της αρχαίας πόλης Αιγκ - Μορτ, βρίσκεται η άγρια, τραχιά γη της Καμάργκ. Σ' ένα έδαφος με αντίξοες κλιματικές συνθήκες, έναν ιδιαίτερα θερμό ήλιο, όπου τον χειμώνα η περιοχή σκεπάζεται μ' ένα παχύ στρώμα αλμυρού νερού, οι κάτοικοι αισθάνονται ευτυχείς και καμαρώνουν για τα ελώδη εδάφη του ποταμού Ροδανού, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
Χαρακτηρίζουν δε, το συγκεκριμένο μέρος ως "το πιο αριστοκρατικό έδαφος που κατάκτησε ποτέ ο άνθρωπος", νιώθοντας υπερήφανοι που κατόρθωσαν να το δαμάσουν και να ζήσουν σ' αυτό ελεύθεροι, με αναλλοίωτες τις συνήθειες, τα έθιμα και τις παραδόσεις τους.

Όμως, ένα τόσο πανάρχαιο μέρος, με μεγάλη ιστορία, παρά το φυσικό πλούτο και την ομορφιά που αναδύεται από κάθε πλευρά του, δεν θα μπορέσει να μην αλλοτριωθεί από την "επίδραση" του πολιτισμού, αφού δίχως την εξασφάλιση οικονομικών πόρων δε μπορεί να προχωρήσει την ανάπτυξή του. Έτσι, λοιπόν, επενδύει κατά μεγάλο μέρος στα οφέλη του τουρισμού αφού στην Καμάργκ ζουν εδώ και αιώνες, τα ξακουστά και πανέμορφα άσπρα άλογα, τα οποία οι τουρίστες που την επισκέπτονται αποκαλούν "τα άλογα της θάλασσας"!

Τα άλογα αυτά, εκ πρώτης όψης δεν διαφέρουν πολύ από τα υπόλοιπα άλογα. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες μικρές λεπτομέρειες στην εξωτερική τους εμφάνιση, που κάνουν τη διαφορά.
Βαρύ τετράγωνο κεφάλι, κοντός λαιμός, ίσιοι κι αδύνατοι ώμοι, χαίτη και ουρά μακριές και πυκνές, πλατιά και μυώδη καπούλια, αλλά και ένας πολύ γερός σκελετός με δυνατά πόδια, τέλεια προσαρμοσμένα σε εκείνα τα εδάφη, ώστε να μην χρειάζονται πετάλωμα, κάνουν αυτά τα άλογα ξεχωριστά και άξια θαυμασμού.

Τρέφονται με ελάχιστα που βρίσκουν στα ελώδη εδάφη, αλλά ακόμα κι έτσι έχουν συνηθίσει να επιβιώνουν μόνα τους, δίχως την ανθρώπινη βοήθεια.
Συνεπώς, τη διατροφή τους αποτελούν τα καλάμια, οι αλμυροί βλαστοί και πόες, που μοιράζονται δίκαια με τους επίσης ξεχωριστούς ταύρους που ζουν στην Καμάργκ.

Κι ενώ το ύψος αυτών των σπάνιων αλόγων δεν ξεπερνά το 1.50 μ., εντούτοις, εκείνο που τα κάνει να ξεχωρίζουν τόσο πολύ είναι το άσπρο χρώμα τους, το οποίο, όπως έχουν πει οι ποιητές, "θυμίζει το χρώμα του αφρού της θάλασσας".

Όσον αφορά στην προέλευση αυτών των πανέμορφων αλόγων, μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν ασφαλείς πληροφορίες, παρά το γεγονός ότι η ύπαρξή τους μετρά πολλούς αιώνες πριν. Παρ' όλα αυτά, έχουν αναγνωριστεί επίσημα από Εθνική Ιππολογική Υπηρεσία σαν μια ιδιαίτερη φυλή, ενώ λέγεται πως ενδέχεται να κατάγονται από τα μογγολικά άλογα, με τα οποία Γότθοι και Οστρογότθοι εισέβαλαν στην Ευρώπη, είτε ότι πρόκειται για μια ιθαγενή φυλή, που έχει στενή συγγένεια με το άλογο της Σολούτρ.

Σαν επίλογο, να πούμε ότι η Καμάργκ, μαζί με την πρωτεύουσά της Σαιντ-Μαρί ντε λα Μερ, παρά τη σκληρή και άγρια όψη της, ταυτόχρονα μεγαλόπρεπη και επιβλητική, μένει χαραγμένη για πάντα στη μνήμη όσων την επισκέπτονται για τη ζεστή φιλοξενία των ντόπιων, τα γεμάτα χρώμα φολκλόρ φεστιβάλ που διοργανώνονται τακτικά και όπου οι "γκάρντιαν" (εκτροφείς των μαύρων ταύρων για τις ταυρομαχίες), εκτελούν επιδέξια αξιοθαύμαστες ασκήσεις πάνω στα κατάλευκα "θαλάσσια άλογα".

ΕΛΑΦΙ : ΦΥΣΙΚΗ ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ

Τι να πει κανείς γι' αυτό το υπέροχο, πανέμορφο πλάσμα. Η εξωτερική εμφάνιση του ελαφιού θα μπορούσε άνετα να το χαρακτηρίσει σαν έναν χορευτή της φύσης!
Αιθέρια κίνηση, φυσική χάρη και μια "αθόρυβη" ομορφιά, αιχμαλωτίζουν το βλέμμα όταν το κοιτάς να τρέχει ή να στέκεται ακίνητο.
Πέραν των ευγενών αυτών γνωρισμάτων, το ελάφι διαθέτει και ορισμένα ακόμη χαρακτηριστικά που μπορεί να εντυπωσιάσουν, αλλά και να εκπλήξουν ευχάριστα. Ένα από αυτά είναι η αξιοπρόσεκτη δύναμη που διαθέτουν, την οποία ελάχιστοι γνωρίζουν.

Σαν θηλαστικό, το ελάφι ζει και αναπτύσσεται σε κοπάδια. Σαν μητέρες, οι ελαφίνες είναι γνωστές για τη στοργικότητα και την προστασία, που παρέχουν με αυτοθυσία στα μικρά τους, ενώ και ο πατέρας τις περισσότερες φορές δε μένει αμέτοχος στην ανάπτυξή τους.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζουν τα μικρά ελαφάκια, είναι όταν απομακρύνονται καμιά φορά από το κοπάδι, ξεφεύγοντας και, τότε εμφανίζονται τα μεγάλα σαρκοφάγα αρπακτικά, που τα κυνηγούν και πολλές φορές αρπάζουν κάποια απ' αυτά.

Ένα από τα κυριότερα γνωρίσματα των ελαφιών είναι το πολύ ισχυρό κι αλάνθαστο ένστικτο τους.
Αυτό το ένστικτο, που στα ελάφια είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένο, λειτουργεί προστατευτικά, επιτρέποντάς τους να αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο, ακόμα κι όταν βρίσκεται μακρυά και να τρέπονται έτσι σε φυγή, με ένα θαυμάσιο τρέξιμο υψηλής ταχύτητας και αξιοθαύμαστων ελιγμών. Παρ' όλα αυτά, το ξέφρενο κυνηγητό τους δεν είναι πάντα αναίμακτο και χωρίς απώλειες. Τα σαρκοφάγα ζώα που συνήθως τα στοχοποιούν και τα κυνηγούν, κατορθώνουν να εντοπίζουν τα πιο αδύναμα, άρρωστα ή μικρά σε ηλικία, τα απομονώνουν και τελικά, τα σκοτώνουν μ' ένα μοιραίο δάγκωμα στο λαιμό, ακινητοποιώντας τα.

Ένα, επίσης, κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα που συναντάμε στα περισσότερα είδη π.χ. γκνου, γαζέλες, αντιλόπες κ.τ.λ., είναι τα υπέροχα, δυνατά κέρατα στην κορυφή του κεφαλιού τους.
Τα κέρατα αυτά χρησιμεύουν στα ελάφια με τρόπο πολύπλευρο, όπως επί παραδείγματι σαν διαφοροποίηση των αρσενικών από τα θηλυκά, αφού τα βλέπουμε μόνο στα αρσενικά και όχι στα θηλυκά.

Μια άλλη χρησιμότητα αυτών των κεράτων έγκειται στην περίοδο αναπαραγωγής, όταν το αρσενικό ανάλογα με το πόσο εντυπωσιακά κέρατα διαθέτει, προσκαλεί και προκαλεί το άλλο αρσενικό, που στην προκειμένη περίπτωση θεωρείται αντίπαλος, όταν διεκδικείται κάποιο θηλυκό. Τότε, οι δυο τους επιδίδονται σε μια σκληρή αναμέτρηση επικράτησης του ισχυρότερου, με όχι πάντα ευχάριστα αποτελέσματα, αφού πολλές φορές καταλήγει στην θανάτωση του ενός από τους δύο αντιπάλους.
Επίσης, τα κέρατα αυτά χρησιμεύουν και σαν κεραίες, αφού τους επιτρέπουν να λαμβάνουν "σήματα" προειδοποιήσεων, όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά.

Εν κατακλείδι, το ελάφι παρά την εύθραυστη και αιθέρια εμφάνισή του, είναι ένα πολύ δυνατό και αποφασιστικό ζώο, το οποίο αναπαράγεται με ταχείς ρυθμούς, κοσμεί το ζωϊκό βασίλειο με την ξεχωριστή ομορφιά του, αλλά και διαθέτει σπάνια χαρίσματα, τα οποία θα γίνουν αντιληπτά μόνο σ' εκείνον που θα έχει τη σπάνια χαρά να το γνωρίσει από κοντά, ζώντας μαζί του.

ΛΑΓΟΠΟΔΕΣ - ΟΜΟΡΦΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ

Εικόνα : http://en.wikipedia.org/wiki/File:Rock_Ptarmigan_(Lagopus_Muta).jpg

Οι Λαγόποδες (Lagopus) είναι ένα είδος πτηνών, όχι πολύ γνωστό, που ξεχωρίζει για την όμορφη παρουσία του και, ζει (κυρίως) στις αρκτικές περιοχές, βόρεια της τούντρας.

Στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μικρές αγριόρνιθες, που χωρίζονται σε τρία ή τέσσερα είδη, με πιο συνηθισμένη την κόκκινη η οποία είναι και η μοναδική που το χρώμα της παραμένει ίδιο κατά τη χειμερινή περίοδο.

Ο κόκκινος λαγόποδας ή αγριόρνιθα, ζει στις απέραντες πεδιάδες της Σκωτίας, της Αγγλίας και της Ιρλανδίας, όπου το κλίμα είναι εύκρατο, χωρίς πολλά χιόνια. Γι' αυτό το λόγο, πολλοί επιστήμονες θεωρούν ότι οι κόκκινες αγριόρνιθες είναι οι "λαγόποδες της ιτιάς", κάτι που τις καθιστά δημοφιλείς στους κυνηγούς σε όλη την Ευρώπη.

Το πιο μεγαλόσωμο είδος λαγόποδα είναι ο τετράων, το μήκος του οποίου φτάνει τα 45 εκατοστά και το βάρος του το μισό κιλό. Οι κόκκινοι λαγόποδες, το χειμώνα είναι κατάλευκοι, αν εξαιρέσουμε την μαύρη ουρά, τα μάτια και το ράμφος, αλλάζοντας φτέρωμα όπως τα πιο πολλά είδη της συνομοταξίας τους. Στη συνέχεια, με το λιώσιμο του χιονιού, αρχίζει σταδιακά να αντικαθίσταται το λευκό φτέρωμα με το καφετί. Το καλοκαίρι οι αρσενικοί γίνονται τελείως κόκκινοι, θυμίζοντας πολύ την κόκκινη αγριόρνιθα, ενώ οι θηλυκές παίρνουν ένα καφέ και άσπρο χρώμα. 

Σε κάθε περίπτωση, με τα πρώτα χιόνια όλα τα είδη γίνονται κατάλευκα.

Φτερά υπάρχουν ακόμα και στα νυχοπόδαρα του λαγόποδα, τα οποία τον χειμώνα πυκνώνουν αισθητά βοηθώντας τον στο περπάτημα του χιονιού. 

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η περίοδος αναπαραγωγής τους, όπου τα αρσενικά προκειμένου να εντυπωσιάσουν τα θηλυκά και να τα προσελκύσουν, αρχίζουν να τσακώνονται μεταξύ τους και στη συνέχεια να περπατούν κορδωμένα, περνώντας μπροστά από τα θηλυκά, που ετοιμάζουν τη φωλιά τους κατάχαμα, στο έδαφος, δημιουργώντας μια μικρή εσοχή στο χώμα που την καλύπτουν με πρασινάδα.

Πόδι Λαγόποδα. Εικόνα : http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Lagopus_lagopus_foot.jpg

Τα θηλυκά επιλέγουν για να κλωσήσουν τις ορεινές περιοχές ή την τούντρα, αλλά όταν πρόκειται για κάποιο νησί, τότε επιλέγουν τις παραλιακές περιοχές. Τα μικρά που θα γεννηθούν έχουν κίτρινο, μαύρο και καφετί πούπουλο και μετά από μια ώρα, που θα βγουν από το αβγό, είναι ικανά να τρέξουν, ενώ για να μπορούν να πετάξουν, αρκεί η πάροδος δύο εβδομάδων, μόνο!

Πολύ συχνά, οι λαγοπόδες αποτελούν τροφή στους Εσκιμώους και τους Ινδιάνους, όμως δεν παύουν να αποτελούν ένα από τα πιο όμορφα είδη πτηνών, τα οποία εντυπωσιάζουν τόσο με την εμφάνιση, όσο και με τις ικανότητές τους.

ΣΕΡΒΑΛ - Ο ΚΥΝΗΓΟΣ ΤΩΝ ΒΟΥΝΩΝ

Στο βασίλειο των ζώων κάθε είδος έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία και θέση. Έτσι και το Σερβάλ, ένα αιλουροειδές το οποίο θυμίζει αρκετά τον κοντινό συγγενή του, το τσιτάχ, λόγω διάπλασης σώματος και χαρακτηριστικών του προσώπου.
Ωστόσο, το σερβάλ ξεχωρίζει σε πολλά σημεία από πολλά άλλα του είδους του. Ζει ψηλά, στα ορεινά δάση και ο μακρόστενος κορμός του σε συνδυασμό με τα μακριά του πόδια, του επιτρέπει να έχει μια αξιοζήλευτη ευλυγισία, που το κάνουν ευκίνητο, άριστο κολυμβητή, εκπληκτικό δρομέα με μεγάλα άλματα, αλλά και ικανότατο κυνηγό.

Με μήκος σώματος 1, 20 μέτρα και βάρος που δεν ξεπερνά τα 15 - 20 κιλά, τρέφεται αποκλειστικά με μικρά θηλαστικά, πτηνά, σαύρες, ψάρια κι έντομα. Ωστόσο, εκείνο που το κάνει να ξεχωρίζει, τουλάχιστον εμφανισιακά από τα υπόλοιπα αιλουροειδή, είναι τα ασυνήθιστα μεγάλα, όρθια αυτιά του, τα οποία το βοηθούν σημαντικά στην αναζήτηση τροφής τη νύχτα.
Ένα ακόμη κοινό χαρακτηριστικό με τα τσιτάχ, είναι τα μάτια του σερβάλ, τα οποία είναι γκρίζα, με μία μαύρη έντονη γραμμή, που ξεκινά από το εσωτερικό τους και καταλήγει στο ύψος των ρουθουνιών.
Το χρώμα του τριχώματος είναι, συνήθως, πυρόξανθο ή κίτρινο ανοιχτό (με λευκή κοιλιά) και σκόρπια μαύρα στίγματα. Παρ' όλα αυτά, στις βορειότερες περιοχές είναι δυνατόν το χρώμα να αλλάζει σε πιο σκούρες έως μαύρες αποχρώσεις.

Επιδέξιος κυνηγός καθώς είναι, το σερβάλ εφαρμόζει τις γνωστές μεθόδους που χρησιμοποιούν τα αιλουροειδή, δηλαδή την παρακολούθηση και την ενέδρα και, βέβαια, πάντα νύχτα.

Το σερβάλ μπορεί να μην είναι ένα από τα πιο γνωστά αιλουροειδή στον κόσμο, σίγουρα, όμως, πρόκειται για ένα ζώο αξιοθαύμαστο, που θαρρεί κανείς πως όταν το κοιτάζει να τρέχει, ανεβαίνοντας τα όρη, γίνεται ένα με αυτά.

Η ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΙΣ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

Είναι γεγονός, ότι η μουσική εξευγενίζει και μεταμορφώνει τον άνθρωπο, οποιασδήποτε ηλικίας, εθνικότητας και μορφωτικού επιπέδου.
Τι γίνεται, όμως, με τα ζώα;
Μια ομάδα επιστημόνων της Σχολής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Queens στο Μπέλφαστ της Ιρλανδίας, διεξήγαγε έρευνα προκειμένου να διαπιστώσει εάν και κατά πόσο τα ζώα, αντιλαμβάνονται και ανταποκρίνονται στο μουσικό ερέθισμα, δίνοντας ιδιαίτερη βάση στους σκύλους.
Κι ενώ, κατά το παρελθόν πραγματοποιήθηκαν πλήθος ανάλογων ερευνών, οι οποίες απέδειξαν ότι τα ζώα ανταποκρίνονται πλήρως στα μουσικά ακούσματα, εντούτοις, δεν υπήρχαν ασφαλή συμπεράσματα για τα σκυλιά.

Εικόνα by ~wackycracka

http://browse.deviantart.com/?qh=&section=&global=1&q=dog+music#/dwxk3a

Επίσης, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα αποτελέσματα ερευνών, σχετικά με το είδος μουσικής που προτιμούν. Έτσι, λοιπόν, φαίνεται πως τα ζώα αντιδρούν πολύ θετικά στο άκουσμα της κλασσικής μουσικής και μάλιστα, δείχνοντας μια ξεχωριστή προτίμηση σε συγκεκριμένους συνθέτες, όπως π.χ. τον Μπαχ, Βιβάλντι και τον Μότσαρτ.
Στα ίδια συμπεράσματα, κατέληξε και η παραπάνω έρευνα του Πανεπιστημίου του Μπέλφαστ, σε μελέτη που έγινε σε πενήντα σκύλους, οι οποίοι για αρκετές μέρες άκουγαν διάφορα είδη μουσικής, από χέβι μέταλ, μέχρι Μπρίτνεϊ Σπίαρς και από Ρόμπι Γουίλλιαμς μέχρι Μπομπ Μάρλεϊ και Βιβάλντι.

Εικόνα by *sinsenor

http://browse.deviantart.com/?qh=&section=&global=1&q=dog+music#/d3118px

Τα αποτελέσματα έδειξαν, ότι οι σκύλοι τάσσονται σαφώς υπέρ της κλασσικής μουσικής, καθώς υπό τους ήχους της επέδειξαν μια αξιοζήλευτη συμπεριφορά : ευεξία, ελάχιστο έως καθόλου γάβγισμα, χαλάρωση και ανάπαυση.
Εν αντιθέσει, με τη χέβι μέταλ μουσική, όπου οι σκύλοι ήταν εμφανώς ανήσυχοι, θορυβώδεις και με έντονη υπερκινητικότητα!
Τέλος, αντίστοιχες έρευνες έχουν αποδείξει ότι οι αγελάδες παράγουν περισσότερο και καλύτερης ποιότητας γάλα, όταν ακούν απαλή μουσική, ενώ οι κότες που ακούνε τη μουσική από ένα ραδιόφωνο, παράγουν περισσότερα αβγά.

Στην ίδια τη ζούγκλα της Αφρικής, στις απέραντες σαβάνες, ένα κοπάδι λιονταριών παρουσίασε μια ξαφνική ηρεμία και έλλειψη επιθετικότητας, στο άκουσμα και μόνο της κλασσικής μουσικής.
Εδώ αυτομάτως, δημιουργείται το εξής ερώτημα : μπορεί, λοιπόν, να εξημερωθεί ένα άγριο ζώο μόνο με τη συνδρομή της μουσικής; Υπό τις κατάλληλες προϋποθέσεις, μπορεί. Αλλά το άγριο ένστικτο που "κοιμάται", δεν αποκλείει κανείς, ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να "ξυπνήσει"...

~ ΑΜΑΖΟΝΙΟΣ ~

Ο Αμαζόνιος είναι ένας από τους μεγαλύτερους ποταμούς στον πλανήτη, ο οποίος ξεκινά από μια λίμνη, ψηλά στις κορυφές των Άνδεων και στη συνέχεια, πολλές χιλιάδες ρυάκια ενώνονται για να καταλήξουν στη δημιουργία αυτού του τεράστιου ποταμού.

Ο ποταμός αυτός περιβάλλεται από τη γνωστή πια σε όλους ζούγκλα του Αμαζονίου. Μεγαλόπρεπη, αρχοντική, πλούσια σε πράσινο, μα και αμέτρητους κινδύνους για τον άνθρωπο που δεν γνωρίζει.
Η λέξη "ζούγκλα" προέρχεται από την ινδική λέξη "τζάνγκαλ", η οποία σημαίνει γη που πατιέται.
Τα νερά του Αμαζονίου εκτείνονται σε πολλά χιλιόμετρα για να συναντήσουν τα νερά του άλλου ποταμού Ρίο Νέγκρο.

Η ήρεμη και επιβλητική ζούγκλα αποτελείται από χαμηλά, αλλά και πανύψηλα πυκνά δέντρα, τόσο πυκνά που οι ακτίνες του ήλιου αδυνατούν να τα διαπεράσουν, δημιουργώντας μια σπάνια, ατμοσφαιρική εικόνα σκιών και φωτοσκιάσεων.
Άγρια ζώα και ερπετά ζουν και αναπαράγονται, αποτελώντας έτσι την καρδιά αυτού του τροπικού δάσους. Είναι σύνηθες φαινόμενο, μια φορά το χρόνο να μετακινείται η κοίτη του ποταμού, που έχει σαν αποτέλεσμα να αλλάζει η μορφή της ζούγκλας.

Ο Αμαζόνιος βρίσκεται στη νότια Αμερική, με έκταση περίπου 7.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Το όνομα «Αμαζόνιος» το έδωσε ο Ισπανός κατακτητής Φρανθίσκο ντε Ορελάνα (Francisco de Orellana), ο οποίος διέσχισε τον ποταμό το 1541 - 1542. Στην πορεία του συνάντησε φυλές με γυναίκες που πολεμούσαν και για τον λόγο αυτό του έδωσε το όνομα «Αμαζόνιος» (Río de las Amazonas).
Και αν ο Νείλος και ο Μιζούρι - Μισσισσιπής είναι μεγαλύτεροι σε μήκος, εντούτοις, ο Αμαζόνιος θεωρείται ο μεγαλύτερος ποταμός στη γη από άποψη όγκου νερού. Έχει μόνος του περισσότερο νερό από όσο έχουν ο Μισσισσιπής, ο Νείλος και ο Γιανγκ-Τσε μαζί, ενώ συγκεντρώνει περισσότερο νερό από όλους μαζί τους ποταμούς της Ευρώπης.

Το μέσο πλάτος της κοίτης του είναι οκτώ χιλιόμετρα, αλλά στο τελευταίο τμήμα του που έχει μάκρος 640 χλμ. περίπου, το πλάτος του ποταμού φτάνει τα 64 χλμ.
Το βάθος του στο σημείο εκβολής φτάνει τα 60 μέτρα περίπου και κυμαίνεται γύρω στα 30 μέτρα σ' όλο το ρου, από την εκβολή μέχρι το Μανάος.
Οι υδάτινες αρτηρίες της περιοχής του Αμαζονίου αριθμούν 80.000 χλμ. κατάλληλα για τη ναυσιπλοία, ενώ χύνονται στον Ατλαντικό πάνω από εκατό εκατομμύρια κυβικά λίτρα νερό, ανά δευτερόλεπτο!

Το νησί Μαρέχο (το μεγαλύτερο ποταμίσιο νησί στον κόσμο), στέκεται στην εκβολή του Αμαζονίου με έκταση ίση περίπου με αυτή της Δανίας. Το μήκος του φτάνει τα 290 χλμ. και το πλάτος του τα 160 χλμ.
Ο Αμαζόνιος είναι η μοναδική σημαντική υδάτινη αρτηρία στο νέο κόσμο που κυλάει με κατεύθυνση από τη Δύση προς την Ανατολή. Πηγάζει από πολλές λίμνες, όπου όλες βρίσκονται σε μεγάλο ύψος, περίπου 3600 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, στις Άνδεις και τροφοδοτούνται από τεράστιους παγετώνες. Εξίσου σημαντικοί είναι οι παραπόταμοι του, καθένας από αυτούς ξεχωριστός και ιδιαίτερος. Ο Ταπάχος, ο Μαντέϊρα, ο Πούρους, ο Χουρούα, ο Ουκαγιάλι, ο Μαρανόν, ο Τοκαντίνς και ο Τρομπέτας.
Ωστόσο, ο πιο γνωστός απ' όλους είναι ο Ρίο Νέγκρο (μαύρο ποτάμι). Τόσο ισχυρό είναι το κύλημα του Αμαζονίου και τόσο πυκνό το βουρκάρι του Ρίο Νέγκρο, που τα ρεύματά τους δε συγχωνεύονται αμέσως, με αποτέλεσμα τα μαύρα βουρκονέρια του Ρίο Νέγκρο και τα κίτρινα λασπόνερα του Αμαζονίου να κυλούν πλάι - πλάι ολόκληρα χιλιόμετρα!

Ο Πορτογάλος Βιθέντε Γιάνε Πινθόν είναι εκείνος που πρώτος ανακάλυψε τον Αμαζόνιο. Ο Πινθόν ήταν ο κυβερνήτης του καραβιού "Νίνια" κι ο αδελφός του κυβερνούσε την "Πίντα", κατά το πρώτο ταξίδι του Κολόμβου στο Νέο Κόσμο.
Οχτώ χρόνια μετά την ανακάλυψη του Κολόμβου, o Πινθόν αγκυροβόλησε στις ακτές της Νότιας Αμερικής. Έτσι, το 1500 εισχώρησε για πρώτη φορά στο στόμιο του Αμαζονίου, φτάνοντας σε βάθος 80 χλμ. από την εκβολή του. Ονόμασε τον ποταμό Ρίο ντε λα Σάντα Μαρία ντε λα Μαρ Ντούλτσε (ποτάμι της Παρθένου Μαρίας της Γλυκονερούσας Θάλασσας). Αργότερα για συντομία το όνομα μετατράπηκε σε Μαρ Ντούλτσε (Γλυκονερούσα Θάλασσα).
Στη συνέχεια, ο Πινθόν ταξίδεψε στην Κεντρική Αμερική κι εξερεύνησε τις περιοχές που σήμερα λέγονται Κόστα Ρίκα και Αϊτή.

Ο δεύτερος που εξερεύνησε την περιοχή του Αμαζονίου, ήταν ένας νεαρός με το όνομα Ορελλιάνα. Γεννημένος στην πόλη Τρουχίλλιο της Εστρεμαδούρας στην Ισπανία, ήταν φίλος και συμπατριώτης του Φρανθίσκο Πιζάρο. Επειδή ο Φρανθίσκο Ορελλιάνα πρόσφερε 40.000 χρυσά πέζος για να χρηματοδοτηθεί η αποστολή για την κατάκτηση του Περού, ο Πιζάρο, τον διόρισε επιτελή του.  Έτσι ο Ορελλιάνα πήρε μέρος στην κατάκτηση της Κούθκο, της Τρουχίλλιο και της Λίμας κι όπως όλα δείχνουν, έγινε ο ιδρυτής της πόλης Γκουαγιακίλ.
Μετά από μια μακρά ταξιδιωτική περίοδο, ο Ορελλιάνα και οι άντρες του μπήκαν στον ποταμό Μαρανόν και συνέχισαν ώσπου έφτασαν στον ποταμό που ο Πινθόν είχε ονομάσει Γλυκονερούσα Θάλασσα.
Τον Ιούνιο προσπέρασαν το στόμιο του Ρίο Νέγκρο και μια βδομάδα αργότερα το στόμιο του Μοντέϊρα μέχρι που κατέληξαν στον Ατλαντικό ωκεανό, έχοντας διασχίσει μια ολόκληρη ήπειρο. Επειδή τον κατηγόρησαν πως εγκατέλειψε τον Πιζάρο, ο Ορελλιάνα ξαναγύρισε στην περιοχή του Αμαζονίου, προσπαθώντας να επανορθώσει. Όμως, όταν εισχώρησε στο στόμιο του ποταμού, τότε έχασε τον προσανατολισμό του και άφησε εκεί την τελευταία του πνοή.

Ένας παπάς, ο Γκασπάρ ντε Καρβαχάλ, που τον είχε συνοδέψει στην πρώτη αποστολή του, έγραψε το χρονικό εκείνου του ιστορικού ταξιδιού, από τις Άνδεις ως τον Ατλαντικό, όπου στις σελίδες του αποκαθιστούσε το καλό όνομα του Ορελλιάνα. Παρ' όλα αυτά, ο Ορελλιάνα εξακολουθούσε να θεωρείται ως λιποτάκτης και προδότης. Όπως και να' χει, ο άνθρωπος αυτός έμεινε στην ιστορία, καθώς ήταν εκείνος που έδωσε στον ποταμό το σημερινό του όνομα.

Σύμφωνα με όσα αναφέρει στο χρονικό του ο Γκασπάρ ντε Καρβαχάλ, η ομάδα διέτρεχε πάντα τον κίνδυνο να της επιτεθούν Ινδιάνοι. Στις 22 Ιουνίου του 1541, όταν αποπειράθηκαν να προσεγγίσουν στην όχθη για να αναζητήσουν τρόφιμα, ήρθαν αντιμέτωποι με το πιο συγκλονιστικό απ' όσα θαυμάσια είχαν δει μέχρι τότε. Δώδεκα ατρόμητες γυναίκες, ψηλές, λευκές, με καλοσχηματισμένα κορμιά και μακριά, πλούσια μαύρα μαλλιά, όρμησαν πάνω τους. Ο Ορελλιάνα πίστεψε πως αυτές θα είναι οι πολεμοχαρείς γυναίκες, για τις οποίες τούς είχαν μιλήσει νωρίτερα οι Ινδιάνοι.
Ιπποτικός καθώς ήταν αποφάσισε να ονομάσει προς τιμήν τους τον ποταμό Αμαζόνιο, παρ' όλο που ένα από τα βέλη εκείνων των Αμαζόνων, βρήκε το ένα μάτι του παπα - Καρβαχάλ και του το έβγαλε.
Από τότε, κανείς δεν είδε ξανά τις θρυλικές Αμαζόνες...

Πηγή πληροφοριών : "Ουώλτ Ντίσνεϋ - Τα Θαύματα της Ζούγκλας"