Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

~ ΑΜΑΖΟΝΙΟΣ ~



Ο Αμαζόνιος είναι ένας από τους μεγαλύτερους ποταμούς στον πλανήτη, ο οποίος ξεκινά από μια λίμνη, ψηλά στις κορυφές των Άνδεων και στη συνέχεια, πολλές χιλιάδες ρυάκια ενώνονται για να καταλήξουν στη δημιουργία αυτού του τεράστιου ποταμού.
Ο ποταμός αυτός περιβάλλεται από τη γνωστή πια σε όλους ζούγκλα του Αμαζονίου. Μεγαλόπρεπη, αρχοντική, πλούσια σε πράσινο, μα και αμέτρητους κινδύνους για τον άνθρωπο που δεν γνωρίζει.
Η λέξη "ζούγκλα" προέρχεται από την ινδική λέξη "τζάνγκαλ", η οποία σημαίνει γη που πατιέται.
Τα νερά του Αμαζονίου εκτείνονται σε πολλά χιλιόμετρα για να συναντήσουν τα νερά του άλλου ποταμού Ρίο Νέγκρο.


Η ήρεμη και επιβλητική ζούγκλα αποτελείται από χαμηλά, αλλά και πανύψηλα πυκνά δέντρα, τόσο πυκνά που οι ακτίνες του ήλιου αδυνατούν να τα διαπεράσουν, δημιουργώντας μια σπάνια, ατμοσφαιρική εικόνα σκιών και φωτοσκιάσεων.
Άγρια ζώα και ερπετά ζουν και αναπαράγονται, αποτελώντας έτσι την καρδιά αυτού του τροπικού δάσους. Είναι σύνηθες φαινόμενο, μια φορά το χρόνο να μετακινείται η κοίτη του ποταμού, που έχει σαν αποτέλεσμα να αλλάζει η μορφή της ζούγκλας.


Ο Αμαζόνιος βρίσκεται στη νότια Αμερική, με έκταση περίπου 7.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Το όνομα «Αμαζόνιος» το έδωσε ο Ισπανός κατακτητής Φρανθίσκο ντε Ορελάνα (Francisco de Orellana), ο οποίος διέσχισε τον ποταμό το 1541 - 1542. Στην πορεία του συνάντησε φυλές με γυναίκες που πολεμούσαν και για τον λόγο αυτό του έδωσε το όνομα «Αμαζόνιος» (Río de las Amazonas).
Και αν ο Νείλος και ο Μιζούρι - Μισσισσιπής είναι μεγαλύτεροι σε μήκος, εντούτοις, ο Αμαζόνιος θεωρείται ο μεγαλύτερος ποταμός στη γη από άποψη όγκου νερού. Έχει μόνος του περισσότερο νερό από όσο έχουν ο Μισσισσιπής, ο Νείλος και ο Γιανγκ-Τσε μαζί, ενώ συγκεντρώνει περισσότερο νερό από όλους μαζί τους ποταμούς της Ευρώπης.


Το μέσο πλάτος της κοίτης του είναι οκτώ χιλιόμετρα, αλλά στο τελευταίο τμήμα του που έχει μάκρος 640 χλμ. περίπου, το πλάτος του ποταμού φτάνει τα 64 χλμ.
Το βάθος του στο σημείο εκβολής φτάνει τα 60 μέτρα περίπου και κυμαίνεται γύρω στα 30 μέτρα σ' όλο το ρου, από την εκβολή μέχρι το Μανάος.
Οι υδάτινες αρτηρίες της περιοχής του Αμαζονίου αριθμούν 80.000 χλμ. κατάλληλα για τη ναυσιπλοία, ενώ χύνονται στον Ατλαντικό πάνω από εκατό εκατομμύρια κυβικά λίτρα νερό, ανά δευτερόλεπτο!


Το νησί Μαρέχο (το μεγαλύτερο ποταμίσιο νησί στον κόσμο), στέκεται στην εκβολή του Αμαζονίου με έκταση ίση περίπου με αυτή της Δανίας. Το μήκος του φτάνει τα 290 χλμ. και το πλάτος του τα 160 χλμ.
Ο Αμαζόνιος είναι η μοναδική σημαντική υδάτινη αρτηρία στο νέο κόσμο που κυλάει με κατεύθυνση από τη Δύση προς την Ανατολή. Πηγάζει από πολλές λίμνες, όπου όλες βρίσκονται σε μεγάλο ύψος, περίπου 3600 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, στις Άνδεις και τροφοδοτούνται από τεράστιους παγετώνες. Εξίσου σημαντικοί είναι οι παραπόταμοι του, καθένας από αυτούς ξεχωριστός και ιδιαίτερος. Ο Ταπάχος, ο Μαντέϊρα, ο Πούρους, ο Χουρούα, ο Ουκαγιάλι, ο Μαρανόν, ο Τοκαντίνς και ο Τρομπέτας.
Ωστόσο, ο πιο γνωστός απ' όλους είναι ο Ρίο Νέγκρο (μαύρο ποτάμι). Τόσο ισχυρό είναι το κύλημα του Αμαζονίου και τόσο πυκνό το βουρκάρι του Ρίο Νέγκρο, που τα ρεύματά τους δε συγχωνεύονται αμέσως, με αποτέλεσμα τα μαύρα βουρκονέρια του Ρίο Νέγκρο και τα κίτρινα λασπόνερα του Αμαζονίου να κυλούν πλάι - πλάι ολόκληρα χιλιόμετρα!


Ο Πορτογάλος Βιθέντε Γιάνε Πινθόν είναι εκείνος που πρώτος ανακάλυψε τον Αμαζόνιο. Ο Πινθόν ήταν ο κυβερνήτης του καραβιού "Νίνια" κι ο αδελφός του κυβερνούσε την "Πίντα", κατά το πρώτο ταξίδι του Κολόμβου στο Νέο Κόσμο.
Οχτώ χρόνια μετά την ανακάλυψη του Κολόμβου, o Πινθόν αγκυροβόλησε στις ακτές της Νότιας Αμερικής. Έτσι, το 1500 εισχώρησε για πρώτη φορά στο στόμιο του Αμαζονίου, φτάνοντας σε βάθος 80 χλμ. από την εκβολή του. Ονόμασε τον ποταμό Ρίο ντε λα Σάντα Μαρία ντε λα Μαρ Ντούλτσε (ποτάμι της Παρθένου Μαρίας της Γλυκονερούσας Θάλασσας). Αργότερα για συντομία το όνομα μετατράπηκε σε Μαρ Ντούλτσε (Γλυκονερούσα Θάλασσα).
Στη συνέχεια, ο Πινθόν ταξίδεψε στην Κεντρική Αμερική κι εξερεύνησε τις περιοχές που σήμερα λέγονται Κόστα Ρίκα και Αϊτή.


Ο δεύτερος που εξερεύνησε την περιοχή του Αμαζονίου, ήταν ένας νεαρός με το όνομα Ορελλιάνα. Γεννημένος στην πόλη Τρουχίλλιο της Εστρεμαδούρας στην Ισπανία, ήταν φίλος και συμπατριώτης του Φρανθίσκο Πιζάρο. Επειδή ο Φρανθίσκο Ορελλιάνα πρόσφερε 40.000 χρυσά πέζος για να χρηματοδοτηθεί η αποστολή για την κατάκτηση του Περού, ο Πιζάρο, τον διόρισε επιτελή του.  Έτσι ο Ορελλιάνα πήρε μέρος στην κατάκτηση της Κούθκο, της Τρουχίλλιο και της Λίμας κι όπως όλα δείχνουν, έγινε ο ιδρυτής της πόλης Γκουαγιακίλ.
Μετά από μια μακρά ταξιδιωτική περίοδο, ο Ορελλιάνα και οι άντρες του μπήκαν στον ποταμό Μαρανόν και συνέχισαν ώσπου έφτασαν στον ποταμό που ο Πινθόν είχε ονομάσει Γλυκονερούσα Θάλασσα.
Τον Ιούνιο προσπέρασαν το στόμιο του Ρίο Νέγκρο και μια βδομάδα αργότερα το στόμιο του Μοντέϊρα μέχρι που κατέληξαν στον Ατλαντικό ωκεανό, έχοντας διασχίσει μια ολόκληρη ήπειρο. Επειδή τον κατηγόρησαν πως εγκατέλειψε τον Πιζάρο, ο Ορελλιάνα ξαναγύρισε στην περιοχή του Αμαζονίου, προσπαθώντας να επανορθώσει. Όμως, όταν εισχώρησε στο στόμιο του ποταμού, τότε έχασε τον προσανατολισμό του και άφησε εκεί την τελευταία του πνοή.


Ένας παπάς, ο Γκασπάρ ντε Καρβαχάλ, που τον είχε συνοδέψει στην πρώτη αποστολή του, έγραψε το χρονικό εκείνου του ιστορικού ταξιδιού, από τις Άνδεις ως τον Ατλαντικό, όπου στις σελίδες του αποκαθιστούσε το καλό όνομα του Ορελλιάνα. Παρ' όλα αυτά, ο Ορελλιάνα εξακολουθούσε να θεωρείται ως λιποτάκτης και προδότης. Όπως και να' χει, ο άνθρωπος αυτός έμεινε στην ιστορία, καθώς ήταν εκείνος που έδωσε στον ποταμό το σημερινό του όνομα.


Σύμφωνα με όσα αναφέρει στο χρονικό του ο Γκασπάρ ντε Καρβαχάλ, η ομάδα διέτρεχε πάντα τον κίνδυνο να της επιτεθούν Ινδιάνοι. Στις 22 Ιουνίου του 1541, όταν αποπειράθηκαν να προσεγγίσουν στην όχθη για να αναζητήσουν τρόφιμα, ήρθαν αντιμέτωποι με το πιο συγκλονιστικό απ' όσα θαυμάσια είχαν δει μέχρι τότε. Δώδεκα ατρόμητες γυναίκες, ψηλές, λευκές, με καλοσχηματισμένα κορμιά και μακριά, πλούσια μαύρα μαλλιά, όρμησαν πάνω τους. Ο Ορελλιάνα πίστεψε πως αυτές θα είναι οι πολεμοχαρείς γυναίκες, για τις οποίες τούς είχαν μιλήσει νωρίτερα οι Ινδιάνοι.
Ιπποτικός καθώς ήταν αποφάσισε να ονομάσει προς τιμήν τους τον ποταμό Αμαζόνιο, παρ' όλο που ένα από τα βέλη εκείνων των Αμαζόνων, βρήκε το ένα μάτι του παπα - Καρβαχάλ και του το έβγαλε.
Από τότε, κανείς δεν είδε ξανά τις θρυλικές Αμαζόνες...



Πηγή πληροφοριών : "Ουώλτ Ντίσνεϋ - Τα Θαύματα της Ζούγκλας"





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου